"Εκείνη τη νύχτα τον Σεπτέμβριο του 1972, θυμάμαι ότι παρατήρησα ένα γκρι Ford Popular αυτοκίνητο στην απέναντι κατεύθυνση του δρόμου, λίγα λεπτά πριν σταματήσει δίπλα μου. Στην αρχή, ήμουν λίγο ανήσυχη σε περίπτωση που ήταν δύο άντρες μέσα, αλλά μόλις είδα ότι ο συνοδηγός ήταν κοπέλα, ηρέμησα... Η κοπέλα βγήκε έξω απ' το δίπορτο αυτοκίνητο και σήκωσε τη θέση του συνοδηγού, για να μπορέσω να περάσω στα πίσω καθίσματα. Άρχισαν την κουβέντα ευθύς αμέσως, ξεκινώντας με τα ονόματά τους: Φρεντ και Ρόουζ Γουέστ".
"Βγήκα έξω απ' το καθαριστήριο και συνέχισα να περπατάω κατηφορικά την οδό Γουέστγκεϊτ μέχρι το σταυροδρόμι, περνώντας τη στροφή που οδηγούσε στο αστυνομικό τμήμα του Μπέρλαντς κι από 'κει μέχρι τη γέφυρα του Γουέσιγκεϊτ. Δεν κοιτούσα γύρω μου, δεν κοιτούσα πίσω, μόνο ίσια ευθεία, επικεντρώνοντας όλες τις σκέψεις μου στην επιστροφή μου στο σπίτι. Το μόνο που ήθελα ήταν να χωθώ στο δικό μου κρεβάτι, να κλείσω τα μάτια μου και να ξυπνήσω την επόμενη μέρα, πιστεύοντας ότι όλα αυτά ήταν ένας κακός εφιάλτης".
"Σήμερα είμαι πολύ διαφορετική σαν άνθρωπος από εκείνη που ήμουν πριν ανακαλύψω ότι μέσα μου είχα τη δύναμη επιβίωσης σε ότι κι αν μου συμβεί. Ξέρω πως όλοι μας περνάμε από διαφορετικά στάδια σε διαφορετικές ηλικίες της ζωής μας, αλλά στην περίπτωσή μου έπρεπε να περάσουν πολλά -πάρα πολλά- χρόνια για να συνειδητοποιήσω, ότι τελικά είμαστε αυτό που θέλουμε να είμαστε στη ζωή. Και πως μόνο εμείς είμαστε πραγματικά υπεύθυνοι για τις πράξεις και τις σκέψεις μας -κανείς άλλος.
Η ζωή ήταν σκληρή μαζί μου, αλλά κατάφερα να επιβιώσω".