Αφρική. Μια ήπειρος μοιρασμένη σε χώρες πολλές, πάνω από πενήντα. Εκεί που η γεωγραφία των συνόρων δεν έχει καμία ουσία και σημασία. Εκεί που η ανθρώπινη πολιτική έχει προ πολλού χάσει το νόημά της. Εκεί που η ελευθερία μετριέται με τους καλπασμούς των χιλιάδων γκνου ή με το πολύωρο λασπόλουτρο ενός ρινόκερου...

Το πρώτο βιβλίο του Δημήτρη Σαρρή είναι ένα ανοιχτό παράθυρο με θέα την Αφρική. Μέσα από 12 γοητευτικά διηγήματα ο συγγραφέας κατορθώνει να αιχμαλωτίσει πάνω στον συγγραφικό του καμβά όλα τα χρώματα μιας χώρας-έμπνευσης κάνοντας τις ταξιδιωτικές αναμνήσεις να μοιάζουν με έναν αληθινό ζωγραφικό πίνακα. "Σκιαγραφούμε τη σιλουέτα που θέλουμε", όπως λέει ο συγγραφέας χαρακτηριστικά, "και από εκεί και πέρα βάζουμε όσα χρώματα μας αρέσουν μέχρι να τον θεωρήσουμε τέλειο. Κι εκεί είναι που θα μπει και το στοιχείο το ονειρικό, το αλληγορικό, το ουτοπικό, το συμβολικό. Το καλό με τις ταξιδιωτικές αναμνήσεις είναι ότι δεν είναι κάποιο ακριβό κειμήλιο ή κάποιο τρόπαιο από κυνήγι, δεν είναι ένα πολύτιμο κόσμημα που θέλει φύλαξη και εκτίμηση, δεν είναι άψυχες αποσκευές και αναμνηστικά. Και αυτά παίζουν τον ρόλο τους και αυτά βοηθούν. Και αυτά θυμίζουν πολλά. Αλλά οι αναμνήσεις συμπυκνώνονται σε κάποιες λέξεις και διηγήσεις και αποκαλύπτονται μόνο όταν εμείς θέλουμε και όπως θέλουμε. Δεν κουβαλάμε τον ίδιο τον καμβά του πίνακα που φτιάξαμε στο μυαλό μας, αλλά την εικόνα του ή την εντύπωσή του. Και σε τούτο εδώ το βιβλίο όλα όσα είδαν τα μάτια γίνονται λέξεις. Όσα κατέγραψαν τα μάτια μέσα από ένα παράθυρο με θέα την Αφρική..."

Αφουγκραστείτε τα δώδεκα αυτά τραγούδια, τις δώδεκα αυτές ιστορίες από την Αφρική που χωρούν μέσα σε ένα μικρό καλάθι πλεγμένο από γυναίκες ενός χωριού της ανατολικής Σενεγάλης, στους καταρράκτες Ντιντενφελό. Όλα χωρούν εκεί και μας δίνουν την πολυτέλεια και την άνεση να ανοίξουμε το μικρό καλάθι και να βγουν από μέσα του όλα τα αρώματα των στιγμών που πέρασαν, αλλά δεν ξεχάστηκαν. Μπορεί με τον χρόνο το άρωμα να αλλοιώνεται και οι εικόνες να φθίνουν, αλλά το καλαθάκι θα είναι πάντα εκεί, να μας περιμένει να το ξανανοίξουμε. Όποτε. Θα είναι εκεί για να μας θυμίζει το νόημα του περάσματός μας από τη ζωή αυτή.