Το "Τενεκεδένιο ταμπούρλο", το πρώτο μυθιστόρημα της "Τριλογίας του Ντάντσιχ", θεωρείται ένας από τους ακρογωνιαίους λίθους του λεγόμενου μαγικού ρεαλισμού και ένα από τα σημαντικότερα έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας το δεύτερου μισού του 20ου αιώνα.
Ο ήρωας του βιβλίου, ο Όσκαρ Ματσεράτ, έγκλειστος σε ψυχιατρείο, αναπολεί τη ζωή του και συγγράφει την αυτοβιογραφία του. Αναπόσπαστο εξάρτημά του είναι το τενεκεδένιο ταμπούρλο του, δώρο που έλαβε στα τρίτα γενέθλια της ζωής του, όταν αποφάσισε να πάψει να μεγαλώνει επειδή ο κόσμος των ενηλίκων ήταν βασισμένος στη στενοκεφαλιά και τη διπροσωπία.
Πράγματι τα χρόνια περνούν αλλά ο Όσκαρ δεν μεγαλώνει. Παραμένει ένα τρίχρονο παιδάκι, χτυπάει το τενεκεδένιο ταμπούρλο του και ουρλιάζει με τη φοβερή φωνή του που έχει τη δύναμη να σπάει τζάμια. Μολονότι μικρός το δέμας, ο Όσκαρ ερωτεύεται μπόλικες φορές, αποκτά απόγονο και βιώνει την ιστορία της Γερμανίας από την άνοδο του ναζισμού και τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ως τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια. Οι ναζιστικές θηριωδίες, η πολεμική αιματοχυσία και η σχιζοφρενής, ενοχική και ανειλικρινής κοινωνία της μεταπολεμικής Γερμανίας συνθέτουν το σκηνικό της ζωής του Όσκαρ.
Το "Τενεκεδένιο ταμπούρλο" δέχτηκε σφοδρή επίθεση από του περισσότερους γερμανούς κριτικούς όταν πρωτοκυκλοφόρησε το 1959, ενώ η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία το χαρακτήρισε βλάσφημο και ανήθικο. Ωστόσο δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το "Τενεκεδένιο ταμπούρλο" έκανε παγκοσμίως γνωστό τον συγγραφέα του και του χάρισε, αν και με 40 χρόνια καθυστέρηση, το Νόμπελ Λογοτεχνίας.

(εφημερίδα "La Repubblica", Ιταλία)