Τι είναι το σώμα; Το αντίθετο της ψυχής ή του πνεύματος; Η φυσική του παρουσία, η εικόνα του, η επιθυμία του; Η απαγόρευση και η πλαστογράφηση που μοιάζουν να το ακυρώνουν; Ο θρίαμβος, η απελευθέρωση και η πανταχού παρουσία ή η απόσυρση, η μετάλλαξη και το "τέλος" του; Το ερώτημα δεν είναι μόνο θεωρητικό ούτε σημερινό. Γιατί το σώμα κάνει πολιτισμούς να επικοινωνούν ή αντίθετα, τους χωρίζει βίαια, κλονίζει αξίες και συμπεριφορές, σφραγίζει τη ζωή και σφραγίζεται από το θάνατο. Η Πέπη Ρηγοπούλου στρέφεται πρώτα στην αθέατη αλλά επίμονη παρουσία του σώματος στις θεωρίες του πολιτισμού, αλλά και στην ψυχανάλυση, για να οδηγηθεί σε κάποιες βασικές παραδοχές: Πρώτον ότι το σώμα είναι αδιάσπαστα δεμένο με την εικόνα του, στον χώρο της ψυχής και της τέχνης. Και επίσης ότι το σώμα, ως συνεχώς απωθημένο και επιστρέφον στοιχείο του πολιτισμού, είναι από πολλές απόψεις γυναικείο. [...]