Στα κείμενα που περιέχονται στην έκδοση αυτή, περιλαμβάνεται και το διήγημα που δίνει και τον τίτλο του βιβλίου, διήγημα που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως το "κύκνειο άσμα" του συγγραφέα, αφού δημοσιεύτηκε μετά το θάνατό του. Χωρίς την έντονη παρουσία της Ιστορίας που διακρίνει τα περισσότερα έργα του μεγάλου νομπελίστα συγγραφέα, τα διηγήματα αυτής της συλλογής ξεχωρίζουν για την ευαισθησία τους και την έκδηλη συμπάθεια του Άντριτς προς τον άνθρωπο. Όπως άλλωστε παρατηρούσε ο διάσημος Αυστριακός συγγραφέας Πέτερ Χάντκε "όλοι θα έπρεπε να έχουν διαβάσει τον Ίβο Άντριτς. Είναι ένας μεγάλος συγγραφέας, μεγαλύτερος από τον Τόμας Μαν, γιατί την αφήγησή του υπαγορεύει το έλεος για τον άνθρωπο και ο καλλιτεχνικός ρυθμός, ενώ το έργο του Τόμας Μαν είναι μόνο καλλιτεχνικός ρυθμός".