Τα δύο δάνεια που έλαβαν οι Έλληνες κατά τη διάρκεια του πολέμου της ελληνικής Ανεξαρτησίας, και συγκεκριμένα το 1824 και το 1825, είναι σημαντικά, γιατί ουσιαστικά αποτελούν την πρώτη διεθνή αναγνώριση της Ελληνικής Πολιτείας. Η σημασία τους δεν εξαντλήθηκε στα δημόσια οικονομικά του ελληνικού κράτους, αφού χρησιμοποιήθηκαν ως επιχείρημα διεθνούς αναγνώρισης του μελλοντικού κράτους, ως πρόσχημα πειθαναγκασμού, ή εκβιασμού στις διπλωματικές σχέσεις της Ελλάδας, και τελικά λειτούργησαν ως προπατορικό αμάρτημα που βάρυνε ουσιαστικά και συμβολικά τη χώρα. Οι εμπορικές τράπεζες στο Σίτυ του Λονδίνου από τη δεκαετία του 1820 χορηγούσαν δάνεια προς τα κράτη της Λατινικής Αμερικής και της Ευρώπης και διαχειρίζονταν ομόλογα και ομολογίες. Στην περίπτωση της Ελλάδας έχτισαν προσδοκίες πάνω σε αυτά τα δάνεια και στις μελλοντικές αποδόσεις τους, στο πλαίσιο ενός μικρού κράτους με μεγάλο ιστορικό παρελθόν. Η κερδοσκοπική - όπως είχε χαρακτηριστεί - διαχείριση αυτών των δανείων οφείλεται σε πολλούς παράγοντες, αλλά πάντως και στην ελληνική άγνοια των όρων του παιχνιδιού που είχε εγκαινιαστεί στο Λονδίνο της εποχής.