Με περίσσια ψυχραιμία βλέπουμε σήμερα την τότε ψυχολογία που μας δίνει ο μισός περίπου αιώνας από τότε που εικοσάρηδες νεολαίοι, πηγαίναμε με αγωνία στο στρατό, κρατώντας το μισητό φύλλο κατάταξης προς στην κάθε περιοχή της Ελλάδας, στα ειδικά κέντρα στρατιωτικής εκπαίδευσης νεοσύλλεκτων.
Θέλετε να μάθετε πώς αντιμετώπιζαν οι αλανιάρηδες, οι μαγκίτες, οι τσαμπουκάδες, οι "δε γουστάρω να πάω φαντάρος", οι αντιμιλιταριστές, οι αντικαραβανάδες, και οι όποιοι άλλοι από κάθε άποψη αντιρρησίες στράτευσης, σε μια περίοδο άκρως αντιδραστική, μετά τον εμφύλιο και το άγριο "τουπέ" που είχαν οι νικητές του εμφυλίου, ενάντια... ουέ τους ηττημένους;
Μια περίοδος Παρακρατικής και Κρατικής εξουσίας σε όλους τους τομείς της καθημερινότητας. Μπορεί να είχαν ανακάμψει οι αριστεροί δια μέσου του ΠΑΜΕ και ΕΔΑ και σε κάποια φάση του 1958 να ήταν και αξιωματική αντιπολίτευση, ακόμα και να είχε κλείσει το νησί-κολαστήριο της Μακρονήσου, αλλά όμως = υπήρχαν όλες οι δομές ενός καραδεξιού κράτους στα τελευταία του, της ματωμένης Καραμανλικής οκταετίας, όπως καθιερώθηκε να λέγεται και σήμερα ακόμα από τους ασυμβίβαστους αριστερούς.
Με ένα κράτος άκρως καταπιεστικό και σκληρό στα κρυφά και προ πάντων φανερά στα τότε πολιτικά δρώμενα.
Και οι συμμορίες της καρφίτσας υπήρχαν, και τα ένοπλα ΤΕΑ στην περιφέρεια, και η κυριαρχία των τμημάτων ασφαλείας μέσα στα αστυνομικά τμήματα, και το ειδοποιητήριο "περάστε από το τμήμα δι' υπόθεσίν σας", επίσης ο κάθε ένας ρουφιάνος περιπτεράς και ασφαλώς ο θυρωρός των νέων πολυκατοικιών που άρχιζαν και γέμιζαν την Αθήνα και τις συνοικίες στη θέση των πανέμορφων νεοκλασικών κτιρίων.
Σε αυτήν την περίοδο αναφέρεται το περιεχόμενο του βιβλίου μου και οι επιπτώσεις που είχε πάνω μας, αυτή η άγρια εποχή, σαν με το ζόρι και τσάμπα στρατεύσιμοι, σε πάρα πολύ σκληρές και απάνθρωπες συνθήκες στρατοκρατίας.