Οι τηλεπικοινωνίες αποτελούν αναμφίβολα την περιοχή των νέων τεχνολογιών, στην οποία ο κοινοτικός νομοθέτης είχε προνομιακά επικεντρώσει την προσοχή του κατά το πρόσφατο παρελθόν. Τούτο οφείλεται αφενός στην εκρηκτική ανάπτυξή τους, αφετέρου δε στην ανάγκη να απελευθερωθεί, σε συνθήκες μάλιστα εντεινόμενου ανταγωνισμού, μια δυναμική αγορά. Στην πληθωρική, ιδίως κατά την προηγούμενη δεκαετία, σχετική παραγωγή ο εθνικός νομοθέτης ανταποκρίθηκε με μεγάλη καθυστέρηση. Η πρωτοβουλία του για την εναρμόνιση της εθνικής προς την κοινοτική νομοθεσία οδήγησε τελικά στη βαθιά ανανέωση και το ριζικό εκσυγχρονισμό του δικαίου των τηλεπικοινωνιών στη χώρα μας.
Το ισχύον βασικό εθνικό δίκαιο των τηλεπικοινωνιών βρίσκεται συγκεντρωμένο στον παρόντα τόμο. Η πλούσια ύλη του αρθρώνεται συστηματικά σε επτά κεφάλαια, καθένα με τις επιμέρους ενότητές του, που αναφέρονται κατά σειρά: στην οργάνωση των τηλεπικοινωνιών (σ. 23-92), στην εποπτεία τους (σ. 93-214), στις Γενικές και Ειδικές Άδειες (σ. 215-395), στα δίκτυα (σ. 397-513), στους σπάνιους πόρους (σ. 515-698), στον τηλεπικοινωνιακό εξοπλισμό (699-792) και, τέλος στην καθολική υπηρεσία (σ. 793-851). Ο τόμος συμπληρώνεται με την παράθεση των πηγών (σ. 853-854), επιλογή βασικής -ελληνόγλωσσης και ξενόγλωσσης- βιβλιογραφίας (σ. 855-861) καθώς επίσης αναλυτικών -αριθμητικού και θεματικού- ευρετηρίων (σ. 863-897).
Ένα ήδη διαπιστωμένο κενό στην ελληνική βιβλιογραφία καλύπτεται από αυτή τη χρηστική συλλογή. Πρόκειται, όπως σημειώνει στον πρόλογό του ο Καθηγητής Γ. Παπαδημητρίου, για έργο αναφοράς και απευθύνεται σε ευρύ κύκλο αποδεκτών. Ο δικαστής και ο δικηγόρος, ο πανεπιστημιακός δάσκαλος και ο φοιτητής, ο πάροχος και ο χρήστης τηλεπικοινωνιακών υπηρεσιών, με λίγα λόγια κάθε σύγχρονος άνθρωπος, έχει έτσι στα χέρια του ένα πολύτιμο «εργαλείο δουλειάς» σε μία περιοχή των νέων τεχνολογιών που θα συνεχίσει και στο μέλλον να απασχολεί -ίσως μάλιστα με μεγαλύτερη ακόμη ένταση- την καθημερινότητά του.