Η ιστορία σ’ αυτό το βιβλίο είναι φανταστική, αλλά αντανακλά τα πολύ πραγματικά συναισθήματα απομόνωσης και μοναξιάς που ένιωθα μεγαλώνοντας στη δεκαετία του ’80 στην Κίνα, όπου επικρατούσε η πολιτική της γέννησης ενός παιδιού ανά οικογένεια. Όταν ήμουν μικρή, και οι δύο γονείς μου έπρεπε να εργάζονται για να στηρίζουν την οικογένειά μας, έτσι, κατά τη διάρκεια της ημέρας με φρόντιζε η γιαγιά μου. Και πάλι, αν καμιά φορά έπρεπε να τρέξουν στη δουλειά ή η Νάι Νάι ήταν απασχολημένη, με άφηναν μόνη μου στο σπίτι. Αυτό ήταν συνηθισμένο σε πολλές οικογένειες εκείνη την εποχή. Ανήκα σε μια πολύ μοναχική γενιά παιδιών.

Μια φορά, όταν ήμουν έξι ετών, ο πατέρας μου με έβαλε στο τρόλεϊ για το σπίτι της γιαγιάς μου προτού φύγει για τη δουλειά. Αποκοιμήθηκα και, όταν ξύπνησα, το τρόλεϊ ήταν σχεδόν άδειο. Πανικοβλήθηκα και το έβαλα στα πόδια. Δεν υπήρχε κανείς να με βοηθήσει, γι’ αυτό άρχισα να περπατώ. Έκλαιγα καθώς περπατούσα, ακολουθώντας τις γραμμές του τρόλεϊ. Ευτυχώς, κατάφερα να βρω έναν δρόμο που μου φαινόταν γνωστός και τελικά έφτασα στο σπίτι της γιαγιάς μου τρεις ώρες αργότερα.

Καθώς μεγάλωνα συνειδητοποίησα ότι είναι εύκολο να χαθείς, αλλά αν κοιτάξεις πολύ προσεχτικά, υπάρχει πάντα ένας δρόμος, σαν τις γραμμές του τρόλεϊ, που θα σε οδηγήσει πίσω στο σπίτι.