Ο αφηγητής του "Λυκόφωτος των θεών της στέπας" παρακολουθεί μαθήματα στο Ινστιτούτο Γκόρκι της Μόσχας, μαζί με πολλούς σοβιετικούς συγγραφείς. Συναναστρέφεται νεαρές Ρωσίδες, όπως η Λίντα την οποία αγαπάει. Η φθορά των σχέσεων της Αλβανίας με τη Σοβιετική Ένωση, η υπόθεση Πάστερνακ, μια επιδημία ευλογιάς θα διαρρήξουν το παραπέτασμα των φαινομένων και των προσχημάτων, θα αποκαλύψουν ότι "ο καιρός της δολιότητας" έχει φθάσει. Μετά το καλοκαίρι στη Ρίγα, όπου ο αφηγητής περνάει τις διακοπές του σε ένα αναπαυτήριο με τη συντροφιά γέρων συγγραφέων που παίζουν πινγκ-πονγκ, ακολουθούν τα χρυσωμένα φύλλα του φθινοπώρου στα περίχωρα της Μόσχας, ο μοσχοβίτικος χειμώνας, ένα νεκροταφείο, το πνιγηρό χάος των οινοποσιών σ' αυτόν τον πύργο της Βαβέλ, στην εστία του Ινστιτούτου Γκόρκι -όπου η σκόνη σκεπάζει κάθε μέρα όλο και πιο πολύ το αδύναμο φως των λαμπτήρων-, η επιβεβλημένη απομόνωση, ο θάνατος, πραγματικός ή συμβολικός. Στην Κόκκινη Πλατεία, οι ακίνητες, κοντόχοντρες σιλουέτες των σοβιετικών ιθυνόντων, των θεών της στέπας, θρυμματίζονται μέσα στην παγωνιά.