[...] Τώρα όμως σκέφτομαι, ότι ίσα ίσα η ζωή μου θα άλλαζε αν δεν είχε κυριεύσει, έστω και για λίγο, ο φόβος τον καπετάνιο μας. Είναι γνωστό πως κανενός η ζωή δεν είναι από τα πριν κανονισμένη, πως κάθε ιστορία δεν είναι παρά μια αλυσίδα από συμπτώσεις. Ωστόσο, ακόμη κι όσοι δεν αγνοούν την αλήθεια αυτή, όταν κάποτε στη ζωή τους γυρίσουν προς τα πίσω να την κοιτάξουν, καταλήγουν στο συμπέρασμα πως είχαν ζήσει από ανάγκη, όσα στην πραγματικότητα είχαν ζήσει από σύμπτωση. Έφθασα κι εγώ σε μια τέτοια στιγμή. Και καθώς θαρρώ πως βλέπω τώρα τα χρώματα των τούρκικων καραβιών να ξεπροβάλλουν σαν φαντάσματα μέσα από την ομίχλη, και προσπαθώ, καθισμένος σ' ένα παλιό τραπέζι, να γράψω το βιβλίο μου, συλλογίζομαι πως μια τέτοια στιγμή θα πρέπει να τελειώνεις την ιστορία που άρχισες. [...]