Οι σκέψεις θάλασσα, οι μνήμες πέλαγος, οι πόθοι ωκεανός. Μ' ένα πανάκριβο φορτίο στ' αμπάρια της ψυχής του ο ποιητής - ταξιδευτής καταπλέει στο λιμάνι της νοσταλγίας και εναποθέτει έρωτες, αγωνίες, περιπέτειες, όρκους, διαψεύσεις, λυτρωμούς.

Όσο πηγαία κι αληθινή άλλο τόσο λυρική, μελωδική και θαυμαστά έντεχνη η ποίηση του Αλέκου Αδρακτά. Χωρίς ναρκισσισμό και έπαρση, άλλες φορές σε εξομολογητικό τόνο κι άλλοτε κάνοντας διάλογο με τις ανθρώπινες - κι όχι μόνο - φιγούρες που συνάντησε στο διάβα του, αναμετράται φωναχτά με την ίδια του τη ζωή. Με σύντροφό του τον απλό άνθρωπο του μόχθου στροβιλίζεται στην απεραντοσύνη του πελάγους και τ' ουρανού. Βιώνει τις δικές του ''άνομες νύχτες'', αποζητά τον έρωτα για να ξεγελάσει την αγάπη, διψά για ζωή γεμάτη νόημα, στέλνοντας ταυτόχρονα ''φιλιά στο θάνατο'', καθώς τον αντίκρισε αρκετές φορές κατάματα, νιώθει στο πλάι του ''το κλάμα των γλάρων''. Ερωτεύεται και ασφυκτιά ταυτόχρονα κοντά στην πιο πιστή του ερωμένη, τη θάλασσα.

Μια συλλογή που ''εισβάλλει'' στη θάλασσα της ποίησης για να ταράξει τα νερά της...
''Ως άνθρωπος απλός θέλω να ζήσω,
της θάλασσας εργάτης, ναυτικός.
Γεννήθηκα στη Γη για ν' αμαρτήσω,
δε φταίω που δεν έγινα θεός''