[set δύο τόμων]

... Μίλησέ μου με τη γλώσσα της σιωπής, για να μπορέσω
να λησμονήσω τη Χιροσίμα,
το μαύρο κύμα, τη Χιροσίμα.
Τώρα ζούμε την έκπληξη, κατάντικρυ του θανάτου,
Κι ωστόσο, μπορούμε να λέμε: αδελφέ μου.
Δεν αλλάξαμε γλώσσα. Μπορούμε να λέμε: αδελφέ μου.
Περάσαμε το Άουσβιτσ, το Νταχάου, το Λίντιτσε και λέμε
ακόμα: αδελφέ μου.
Ο αδελφός μας βρίσκεται στην άλλη όχθη, παίζει με τα
κόκκαλά του την ένατη,
Διαβάζει "Ευθύδημο".
Ο αδερφός μας φυτεύει τα παραμύθια του στην ουλή του
προσώπου του.
Ο αδελφός μας πασκίζει να τραγουδήσει και του λείπει το χείλος.
Ο αδελφός μας θέλει να κλάψει και του λείπουν τα μάτια.
Ο αδελφός μας θέλει ν αγγίξει τα χέρια μας,
να μας προσπέσει, να παραπονεθεί και του λείπουν τα χέρια.
Συμμαζώνει τα κόκκαλά του και προχωρεί.
Είναι ο νέος αδερφός, που γεννήθηκε στα χίλια εννιακόσια
σαράντα τέσσερα στο Νταχάου, στα χίλια εννιακόσια
σαράντα πέντε στη Χιροσίμα: μετά Χριστόν.

Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος