Το βιβλίο που άλλαξε τον τρόπο που μιλάμε για τη μουσική κατέκτησε σχετικά γρήγορα τον τίτλο του κλασικού. Μετά το 1992, που κυκλοφόρησε το "Φανταστικό μουσείο των μουσικών έργων", η έννοια του μουσικού έργου βρέθηκε στο προσκήνιο των περί μουσικής συζητήσεων μεταξύ μουσικών, μουσικολόγων, αλλά και απλών φιλόμουσων. Ενώ η χρήση της έννοιας του "έργου" είναι εντελώς μη προβληματική στην περίπτωση της "Πέμπτης Συμφωνίας" του Μπετόβεν ή της "Ιεροτελεστίας της άνοιξης" του Στραβίνσκι, κατά πόσο νομιμοποιούμαστε να αναφερόμαστε με την ίδια έννοια στη "Λειτουργία σε σι ελάσσονα" του Μπαχ ή σε μια ακολουθία του Κουκουζέλη, στο 4' 33" του Κέιτζ ή στο "Round midnight" του Θελόνιους Μονκ; Κατά πόσο δικαιούται ένας τραγουδοποιός να ονομάζει "έργα" τα δημιουργήματά του;
Η Γκερ προσπαθεί να κατασκευάσει τα κριτήρια που θα μας βοηθήσουν να απαντήσουμε σε αυτά και άλλα ερωτήματα, σχετικά με την οντολογία του έργου τέχνης, τη γένεση, τη ζωή και το θάνατο των χρησιμοποιούμενων μουσικών όρων και εννοιών, τη νοηματοδότηση και αξιολόγηση της μουσικής σε σχέση με το εκάστοτε ευρύτερο πνευματικό πλαίσιο, αλλά και με τις άλλες τέχνες. Στο πρώτο μέρος του βιβλίου η Γκερ ξεκαθαρίζει τους λογαριασμούς της με την αναλυτική αισθητική, στην οποία καταλογίζει αποτυχία διάκρισης της έννοιας του έργου τέχνης λόγων των μεθοδολογικών αγκυλώσεων και της συγχρονικής, αντιστορικής, προοπτικής της. Στο δεύτερο μέρος η Γκερ επιχειρεί μια επισκόπηση του συνόλου της γνωστής ιστορίας της μουσικής, με σκοπό να στηρίξει τον κεντρικό ισχυρισμό του βιβλίου, ότι δηλ. η έννοια του έργου είναι μια σχετική, ιστορική έννοια, η οποία αναδύθηκε στο πλαίσιο της έντεχνης ευρωπαϊκής μουσικής στο κατώφλι του 19ου αιώνα.