Η προκείμενη μονογραφία για το έργο του Διον. Σολωμού εντάσσεται στο πλαίσιο ερευνητικού σχεδίου αφιερωμένου στην ερμηνευτική προσέγγιση του αισθητικού ζητήματος της αναπαράστασης και των λογοτεχνικών παραμέτρων της, στο νεοελληνικό 19ο αιώνα, με κατευθυντήριους ιστορικοπολιτισμικούς άξονες την Αθήνα και τα Επτάνησα. Η αναπαράσταση, εννοημένη ως διαδικασία καλλιτεχνικού/λογοτεχνικού μετασχηματισμού της πραγματικότητας, μελετάται, στο πλαίσιο του παραπάνω ερευνητικού σχεδίου, σε δύο αντιστικτικές εκδοχές της με ιδιαίτερη βαρύτητα για το νεοελληνικό 19ο αιώνα, την αληθοφάνεια και τη φαντασία, θεωρημένες στα συμφραζόμενα καθοριστικών πνευματικών, αισθητικών και ευρύτερα καλλιτεχνικών ρευμάτων όπως ο Νεοκλασικισμός και ο Ρομαντισμός αντίστοιχα.

Το σολωμικό έργο μελετάται εδώ με βάση τις αισθητικές και ποιητολογικές συντεταγμένες του, γόνιμα "τροφοδοτημένες" αφενός από τη λογοτεχνική παράδοση της Κρήτης και του δημοτικού τραγουδιού, αφετέρου από τα ρεύματα του Ιταλικού Νεοκλασικισμού και του Γερμανικού Ρομαντισμού (μαζί, εννοείται, με τις πνευματικές, καλλιτεχνικές και φιλοσοφικές κατακτήσεις που τα υποστυλώνουν), και προσανατολισμένες συνδυαστικά στους απαιτητικούς όρους υλοποίησης ενός πρωτόφαντου για την εποχή συνθετικού υπερ-ειδολογικού ποιητικού εγχειρήματος. Ό,τι επιδιώκεται εδώ, είναι η ερμηνεία του προωθημένου χαρακτήρα του ποιητικού έργου του Σολωμού και η ανάδειξη της ριζικής διαφοράς του από τον κανόνα της αληθοφάνειας, ο οποίος δεσπόζει στο εθνικό κέντρο και επιβάλλει την καλλιτεχνική/λογοτεχνική απόδοση του ιδανικού, με άξονα την αναπαραστατική διαφάνεια μιας απισχασμένης εκδοχής του πραγματικού κόσμου.