Πως θα μπορούσε ένας μη φιλόσοφος να προσεγγίσει τα κείμενα ενός φιλοσόφου αν δεν είχε από νωρίς αποδεχθεί πως το γεγονός το πνευματικό της φιλοσοφίας είναι μια υψηλή πραγμάτωση φιλίας; Και ακριβώς, με αυτή την ασίγαστη βίωση της φιλίας που δεν κατορθώνει να μεταπείσει ούτε η τραγική πραγματικότητα του θανάτου, σιμώνω στα πολύτιμα κείμενα του ακριβού φίλου Κώστα Π. Μιχαηλίδη που εβίωσε ως άνθρωπος-φιλόσοφος και ως φιλόσοφος-άνθρωπος με μιαν ευγένεια υψηλόφρονος και θαυμαστά διορατικού στοχασμού και με ένα διαυγές κάλλος γραφής που συναρπάζουν.

Στοχαζόμαστε με αφορμή τον στοχασμό του άλλου, συχνά: πάνω στον στοχασμό του άλλου. Κι ετούτος ο επάλληλος στοχασμός οδηγεί σε μια βαθειά νοηματοδότηση της ύπαρξής μας όλης.

Ο Κώστας Π. Μιχαηλίδης δεν κατορθώνει μονάχα να φωτίσει και να νοηματοδοτήσει αλλά και συνδονεί με τα κείμενά του τον ευαίσθητο αναγνώστη. Φύση στοχαστική και συνάμα ποιητική, διδάσκει και αποκαλύπτει συγχρόνως και είναι κρίμα που σ' αυτό τον βαρύτιμο τόμο των καταλοίπων του, το πρώτο, μακρό κείμενο που χαρίζει τον τίτλο του σ' ολόκληρο το βιβλίο απόμεινε ημιτελές, φανερώνοντάς μας έναν προσωπικό του φιλοσόφου δρόμο που μαντεύουμε μονάχα χωρίς να τον διατρέχουμε ως το τέρμα του.

Ωστόσο, και το κείμενο αυτό, με τα κενά των υποκεφαλαίων του, μας οδηγεί, μαζί με τα άλλα, τα δημοσιευμένα, σε μιαν υψηλή κορυφή διανοημάτων αποκαλυπτικών που φωτίζουν κι ευφραίνουν το πνεύμα, που στηρίζουν και υψώνουν την ύπαρξή μας. Έτσι, το ακροτελευταίο αυτό έργο συνιστά και ένα συμπέρασμα συνειδητού, στοχαστικού βίου και μια πράξη ασύγκριτης φιλίας προς εκείνους που θα σκύψουν στις σελίδες του για να ενωτιστούν λόγο προσωπικό αλήθειας και φιλίας.

(από τον πρόλογο του Κώστα Ε. Τσιρόπουλου)