Ο Αντωνής ο άρκοντας με τα πολλά τα μάλλια, χωράφκια, αμπέλια πόλικα τζιαι σπίθκια τζιαι ριάλια. Έρεσσεν ένα δειλινόν που του χωρκού τη βρύση, τζι ετσάς εκοντοστάθηκε την δίψαν του να σβήσει. Ήταν τζειαμαί τζι η Χριστινού στην ομορκιά στη χάρη απού τες πρώτες του χωρκού τ' αντρός της το καμάρι. Εδίκλησεν τζιαι είδεν την, Πλάστη μου ποια εν' τούτη, πο 'σιει περίσσια πάνω της ούλλα της γης τα πλούτη; Ένιωσεν μεσ' στες φλέβες του το γαίμαν του ν' αφταίνγει πεζεύκ' απού τον άππαρον τζιαι σύγκοντα πηαίννει.

- Αν είσαι κόρη ξωτικόν τζιαι τον Σταυρόν του βάλλει, φύε τζιαι χάθου που δαμαί, πιάσε μιαν στράταν άλλη, Μ' αν είσαι πλάσμαν του Θεού τότες αλοίμονό μου που τα τωρά σιούρκασην εν θα 'χω πκιον ομπρός μου.

Άμαν τον είδε δίπλα της η Χριστινού 'φοήθην το στόμα της εβάωσεν τζιαι δεν του πολοήθη. Ήξερεν πως εν άτιμος τζιαι τζείνος τζι η γενιά του τζι αλοίμονόν της της φτωσιής που έμπλεξεν μιτά του.