"Εκείνο το βράδυ ήταν το πιο όμορφο βράδυ της ζωής μου. Ο Μενέλαος θα ήταν για πάντα δικός μου. Λίγο καιρό αργότερα μετάνιωσα οικτρά για εκείνο το βράδυ. Μετάνιωσα όταν συνειδητοποίησα ότι ο
Μενέλαος θα ήτανε για πάντα δικός μου!"

Τι να σκεφτότανε τότε η Ελένη, λίγο πριν σαλπάρει για την Τροία της; Τι να έκρυβε μέσα της λίγο πριν αφήσει την κορόνα της στα σκαλοπάτια του παλατιού; Τι είναι εκείνο που πόνεσε τόσο πολύ όλες τις Ελένες και τις έκανε να αρπαχτούν από τον πρώτο Πάρι, να θυσιάσουν ζωές δικές τους και των άλλων και να φύγουν, εγκαταλείποντας τα πάντα;

Η Ελένη του σήμερα, που σαν την Ελένη της Τροίας αποφάσισε να σαλπάρει για τη δική της Τροία, αφηγείται τη ζωή της με μοναδικό χιούμορ, συγκίνηση και αυτοσαρκασμό: «Ξέρω πως γύρω μου, σε κάθε γωνιά του κόσμου, υπάρχουν χιλιάδες Ελένες, που περιμένουν κι αυτές στα όνειρά τους τον δικό τους Πάρι. Περιμένουν, ελπίζουν κι ονειρεύονται ότι θα αγαπήσουν και θα αγαπηθούν και θα ζήσουν έναν έρωτα τόσο μεγάλο, που θα μείνει για πάντα στην ιστορία ως ο έρωτας που προκάλεσε τον μεγαλύτερο πόλεμο που έγινε ποτέ για τα μάτια μιας γυναίκας.