"Αλλά και μια έκρηξη, μια εκτίναξη, θα 'λεγε κανείς, μιας φαντασίας πυροδοτημένης μ' αποστάγματα από βαθιές και πλατιές μελέτες της αρχαιοελληνικής γραμματείας και ξέχωρα της φιλοσοφίας καθώς και της νεώτερης...
Πέρα και πάνω απ' όλα πρόκειται για έναν ακεραιωμένο ποιητικό λόγο άπεφθης μουσικότητας και ρυθμού λέξεων, που λάμπουν από πληρότητα και νοηματική καθαρότητα, φτάνοντας στον "ηδυσμένο" λόγο...", Κώστας Παπαπάνος, Πολιτικά Θέματα, 12/2/1996.

Ορφέας:
Ταξίδια μακρινά με περιέλουσαν
μ' άφραστης ομορφιάς τις ανεμώνες
καθώς ολοφυρμός, πόνος και δάκρυα
θέριζαν της ψυχής μου τους λειμώνες.
Αναζητούσα την αιώνια ερωμένη μου
η ψεύτικη ομορφιά έκρυβε φίδι,
φίδι αθώο, πεινασμένο και αμέριμνο
που κόστισε στην Ευρυδίκη την οδύνη,
το θάνατο, το χωρισμό τον άπληστο
που απορφάνεψε των ήχων μου τη σμίλη...
Του Άδη τα σκληρά φατνώματα προσπέρασα
και να μπροστά στην πύλη...
...κι όταν η θεϊκή σκιά παραχωρήθηκε
τυφλώθηκα απ' του πόνου την οδύνη.

(απόσπασμα από την τραγωδία, σελ. 108)