Στο παρόν βιβλίο επιχειρείται η σύνθεση ενός κριτικού κοινωνιολογικού δοκιµίου, το οποίο δοµείται επί τριών κεντρικών αξόνων: των σχέσεων εξουσίας, της εκκοσµίκευσης και του θρησκευτικού λαϊκισµού. Ειδικότερα, διερευνά ζητήµατα όπως οι σχέσεις επιστήµης και θρησκείας, πολιτικής και θρησκείας, Κράτους και Εκκλησίας, η εκκοσµίκευση, οι θεωρίες συνωµοσίας και η στάση της κοινωνίας, ζητήµατα που δεν είναι καινοφανή, αλλά επιτάθηκαν από την πανδηµία του κορωνοϊού, η οποία έδρασε ως µεγεθυντικός φακός. Αν και αρκούντως κριτικό και αιχµηρό, δεν έχει ως στόχο να «πολεµήσει» την Εκκλησία και πολύ περισσότερο να στραφεί ενάντια στους πιστούς και τη θρησκεία ως κοινωνικό φαινόµενο. Η θρησκεία και η Εκκλησία αποτελούν µέρος της δηµόσιας σφαίρας και ο διάλογος για τον ρόλο που διαδραµάτισαν κατά την πανδηµία είναι επιβεβληµένος, ιδίως σε µια κοινωνία, όπως η ελληνική, που δεν δέχτηκε τη θετική επίδραση των ιδεών του Διαφωτισµού και στην οποία, αρκετά συχνά, η επιστήµη αντιµετωπίζεται ως θεραπαινίδα της θρησκείας.