Πώς θα ήταν αν μπορούσαμε την κάθε στιγμή να σκεφτόμαστε πάνω στους χώρους που κατοικούμε, περπατούμε, εργαζόμαστε, ανασαίνουμε, ζούμε; Πώς θα ήταν αν μπορούσαμε να κοιτάξουμε τους ανθρώπους που κινούνται ή στέκονται πλάι μας στους ίδιους χώρους -όχι με ηδονοβλεπτική πρόθεση, αλλά με διανοητική περιέργεια και συναισθηματική συμπάθεια; Τι θα μας συνέβαινε, αν έστω και για λίγο, η φύση δεν πρόβαλλε σαν κατάκτηση εμπειρίας ή αντίδραση, αλλά σαν στοχασμός πάνω στην εξέλιξη του φυσικού κόσμου; Πώς θα ήταν η ζωή μας, αν αναστοχαζόμασταν πάνω στην πόλη και τους χώρους της, τους ανοικτούς και τους κλειστούς, αν ανακαλούσαμε τα συμβάντα που σημάδεψαν τους χώρους αυτούς και τα πρόσωπα που τους κατοίκησαν σε άλλες εποχές; [...]

Οι φωτογραφίες του Thomas Struth υποβάλλουν τέτοια ακριβώς ερωτήματα, ερωτήματα που αγγίζουν και τους ίδιους τους τοίχους από τους οποίους κρέμονται. Δεν έχουμε κανένα λόγο να μην θεωρήσουμε ότι οι φωτογραφίες του Struth και οι άνθρωποι που τις κοιτούν και τις περιεργάζονται δεν μπορούν να είναι με τη σειρά τους θέμα μιας φωτογραφίας που δεν έχει ακόμα υπάρξει. [...]

(από το κείμενο του Κωνσταντίνου Παπαγεωργίου)