[...] Δεν φωτογράφιζα φυσικά μόνο γυναίκες εκείνη την εποχή στην Αθήνα. Αλλά γυναίκες έβλεπα όπου και να βρισκόμουν, αυτές πρόσεχα, αυτές με ενδιέφεραν. Η εσωτερικότητά τους μ' ενδιέφερε, όχι η εμφάνιση, το πώς έβγαζαν αυτό που είχαν μέσα τους στο πρόσωπό τους, που για όποιον ήθελε να το διαβάσει ήταν ανοιχτό βιβλίο. Και μέσα από τις γυναίκες έβλεπα και τους άντρες, τη ζωή, την κοινωνία της εποχής, σαν να κοιτούσα μέσα σε καλειδοσκόπιο. Η παρατήρηση της μεγάλης εκφραστικής γκάμας του γυναικείου προσώπου είναι ο ιδανικός τρόπος για να δεις τα ανθρώπινα, την ανθρώπινη μοίρα. Όπου κι αν ταξίδεψα μετά την Αθήνα για να φωτογραφίσω, τα γυναικεία πρόσωπα που έβλεπα στον δρόμο με οδηγούσαν να καταλάβω τι συνέβαινε γύρω μου, κι αυτό έγινε σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες.

Οι περισσότερες φωτογραφίες αυτού του βιβλίου τραβήχτηκαν από τον Μάρτιο ώς τον Δεκέμβριο του 1984. Ήταν μόλις είχα ανακαλύψει τον φακό και φωτογράφιζα με πάθος. Λίγες ακόμη εικόνες έρχονται από τα επόμενα χρόνια μέχρι το '89, οπότε και σταμάτησε αυτή η περιπλάνηση. Δεν είχα προσπαθήσει τότε να αποτυπώσω την εποχή, ήταν το τελευταίο που ήθελα να κάνω, ούτε το βιβλίο επιχειρεί να το κάνει τώρα αυτό. Η Ελλάδα το 1984 βρισκόταν στην αρχή ακόμη της αλλαγής που θα την έφερνε εδώ που είναι σήμερα. Ήταν πολύ διαφορετική η Αθήνα εκείνη την εποχή, ιδιαίτερα στην περιφέρεια, στις συνοικίες. Στις λαϊκές γειτονιές, για παράδειγμα, που διατηρούσαν ακόμη κάποιο χρώμα, έβλεπες έναν ωραίο εργατικό κόσμο να δουλεύει με σοβαρότητα σε εργοστάσια, οικοδομές, εργαστήρια, μαγαζιά, η πλειοψηφία της κοινωνίας τότε δεν ήταν εξαρτημένη από το κράτος, δεν ζούσε από αυτό. Έβλεπες έναν κοινωνικό ιστό πανίσχυρο και μια ζωτικότητα. Και μικρά παιδιά, πολλά μικρά παιδιά, παντού όπου κι αν πήγαινες. Ήταν το μεταίχμιο, όλα θα άλλαζαν άρδην. Ασφαλώς και υπήρχαν βέβαια οι ίδιες παθογένειες με σήμερα, οι ίδιες εσωτερικές πληγές, τα ίδια μεγάλα λόγια, η ίδια ασχήμια, η ίδια θλίψη, η ίδια ανοησία. [...]

(από τον Πρόλογο)