Όταν πριν από μερικά χρόνια άρχισα να κρατάω σημειώσεις για την ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης, με προβλημάτιζε η σκέψη πώς θα μπορούσε να είναι άραγε το τέλος ενός τέτοιου βιβλίου, έτσι ώστε να παρουσιάζει ενδιαφέρον για τον αναγνώστη. Ύστερα από πολλές βασανιστικές σκέψεις, αποφάσισα να περιγράψω ένα μελλοντικό σκηνικό επιστημονικής φαντασίας, όπου θα υπήρχαν σίριαλ οργουελικής σύλληψης, στα οποία ο Μεγάλος Αδελφός θα παρακολουθούσε μέσω ενός δικτύου από τηλεοπτικές κάμερες τους ηθοποιούς-πειραματόζωα. Κάπως έτσι θα έβλεπα, με χιουμοριστική διάθεση, το αύριο της ελληνικής τηλεόρασης. Ποτέ, μα ποτέ, δεν πέρασε από το μυαλό μου πως η πραγματικότητα του σήμερα θα ξεπερνούσε και την πιο τρελή φαντασία του χθες... πως "η ζωή θα έκλεβε την παράσταση".
Το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας αποτελεί ένα φλας μπακ μιας άλλης τηλεοπτικής εποχής. Της εποχής της τηλεοπτικής αθωότητας. Θυμάμαι με νοσταλγία πώς ξεκινήσαμε την τηλεόραση πριν από τέσσερις περίπου δεκαετίες και μελαγχολώ βλέποντας τη σημερινή τηλεόραση των σκουπιδιών. Μπορεί η προ "Big Brother" εποχή να είχε μέτριες εκπομπές, μπορεί να είχε λογοκριμένα προγράμματα στα πέτρινα χρόνια της δικτατορίας, μπορεί να είχε κομματικές αυθαιρεσίες στη μεταπολίτευση, δεν είχε όμως ποτέ θεοποιήσει τον ευτελισμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, το κανιβαλικό ιδεώδες, την ιδεολογία του μπανιστηριού και τους νόμους της ζούγκλας.