Πολλές φορές έχει απασχολήσει τους ειδικούς για το ποιος και τι είδους λαογραφικός πολιτισμός υπήρξε στην ανατολική Ρωμανία/Βυζάντιο, τόσο στις έντονες μακροχρόνιες σχέσεις του με τους πολιτισμούς της Εσπερίας όσο και με το Ισλάμ, καθώς και των Λαών της Βαλκανικής.

Η πνευματική παράδοση του Μεσαιωνικού Ελληνισμού στον διαβαλκανικό και τον Ισλαμικό κόσμο έχει συντελέσει στην πνευματική και πολιτισμική αναβάθμιση όλων των εμπλεκόμενων Λαών με τα διαφορετικά ήθη, έθιμα, απόψεις, αντιλήψεις, ιδέες και συμπεριφορές.

Οι κοινωνίες και οι πολιτισμοί δεν προάγονται μόνο σε συνάρτηση εσωτερικών παραγόντων, αλλά εξαρτώνται και από την δυναμική της επικοινωνιακής σχέσης, τόσο σε επίπεδο εξωτερικών σχέσεων όσο και σε επίπεδο ειρηνικών, πολιτισμικών ή πολεμικών επαφών και για τους τρεις αυτούς κόσμους.

Η άποψη ότι η ιστορία των πολιτισμών και της λαογραφίας είναι ταυτόσημη με την πολιτική αυτονομία των πολιτισμών και των κοινωνιών και ότι ο πολιτισμός ταυτιζόταν με την μουσική παράδοση που ίσως δεν βρίσκεται σε απόλυτη ταύτιση.

Η μελέτη της λαογραφικής ιστορίας με την παρούσα μελέτη που γίνεται μια απόπειρα ερμηνευτικής ανάλυσης και γενικότερης συστηματοποίησης των λαογραφικών στοιχείων στην παραδοσιακή μουσική σε ένα χώρο που για χρόνια διεδραμάτισε σπουδαίο πολιτισμικό και κοινωνικό ρόλο. [...]

(από τα γενικά εισαγωγικά του βιβλίου)