Ο Μελέτης Αποστολίδης, στην πρώτη του ποιητική συλλογή υπό τον τίτλο "Θέμα αρτιμέλειας", καταγράφει τα θραύσματα μισού αιώνα βαθιά χαραγμένων προσωπικών βιωμάτων, ενώ συγχρόνως ανιχνεύει το συλλογικό υποσυνείδητο της νεώτερης κυπριακής ιστορίας, παραμερίζοντας τη "μεγάλη" αφήγηση και εστιάζοντας στον βίο των απλών ανθρώπων από το 1964 μέχρι σήμερα.
Τα τριάντα ποιήματα της συλλογής, γραμμένα τον Ιούνιο-Ιούλιο του 2011 καθώς οι "επετειακές" μέρες από την τουρκική εισβολή του 1974 πλησίαζαν ακόμη μία φορά, αποτελούν έκφραση μιας έντονης εσωτερικής παρόρμησης που σπάζει -και επεξεργάζεται ποιητικά- τη σχεδόν 40χρονη σιωπή του ιστορικού υποκειμένου.
Η μινιμαλιστική γραφή του Μ. Αποστολίδη μετουσιώνει -μέσα από τη διαυγή εικονοποιία της και την εμπειρία του αντίπαλου δέους- το προσωπικό αίτημα για διαφύλαξη των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών όλων των βίαια ξεριζωμένων ανθρώπων, σε οικουμενικό. Κατ' ουσίαν, ο ποιητής καταθέτει τον δικό του τρόπο διαχείρισης της οικείας οδύνης, δένοντας γερά το νήμα εξόδου από τον προσωπικό του λαβύρινθο στην ανθρώπινη επαφή και επικοινωνία. Η αμφισημία της έκφρασης κορυφώνεται στην τραυματισμένη, ταλαιπωρημένη όψη της μνήμης, που διαπερνά όλα τα εμπόδια και σύνορα, όλες τις διενέξεις, επιλέγοντας την καταφατική προοπτική της ζωής.