«Στο πρώτο μέρος του έργου ο συγγραφέας εξετάζει την πορεία που ακολούθησε το δικαίωμα των δημοσίων υπαλλήλων να ιδρύουν επαγγελματικά σωματεία και να διεκδικούν την προάσπιση και προώθηση των επαγγελματικών τους συμφερόντων μέσω αυτών.(...)
»Στο δεύτερο μέρος παρουσιάζεται η εξέλιξη του θεσμού της απεργίας των δημοσίων υπαλλήλων, από την αναγόρευση της απεργίας σε ποινικό αδίκημα ως τη συνταγματική κατοχύρωσή της ως δικαιώματος.(...)
»Στο τρίτο μέρος παρουσιάζονται οι συνδικαλιστικές εξελίξεις στο χώρο του δημοσιοϋπαλληλικού κινήματος την περίοδο 1920-1931. Πρόκειται για την περίοδο γένεσης του δημοσιοϋπαλληλικού κινήματος στη χώρα μας. Η περίοδος αυτή χαρακτηρίζεται από το σταδιακό θεσμικό περιορισμό των συλλογικών δικαιωμάτων των δημοσίων υπαλλήλων, που φτάνει ως τη διάλυση του τριτοβάθμιου συνδικαλιστικού τους οργάνου.(...)
»Ο συγγραφέας τονίζει ορθώς ότι η πλήρης αναγνώριση των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων των δημοσίων υπαλλήλων επέρχεται με τις σύγχρονες νομοθετικές ρυθμίσεις του νέου υπαλληλικού κώδικα (Ν. 2683/1999) και, κυρίως, με την καθιέρωση και τη συνταγματική κατοχύρωση του θεσμού των συλλογικών διαπραγματεύσεων και στο δημόσιο τομέα (Ν. 2738/1999)».