Τίποτα ονομάζω εγώ το άπειρο σύμπαν, αν
Δεν έχω εσένα ρόδο μου, που εντός του είσαι το παν.

Μάρανε εσύ τον Θάνατο που τους θνητούς μαραίνει,
Κι έτσι αν πεθάνει ο Θάνατος, κανείς δεν θα πεθάνει.

Κι αν αρέσε η Μούσα μου στου αιώνα μας τη λόξα,
Δική μου ας είναι η κούραση, δική σου ας είν' η δόξα.

Και τότε μαύρο θα ορκιστώ πως είναι και το κάλλος,
Μόνο το χρώμα σου όμορφο κι άσχημος κάθε άλλος.

Όχι, η συνείδηση αν την πω "αγάπη" δεν με τύπτει:
Αφού η αγάπη μου γι' αυτήν εγείρεται και πίπτει

Κι όμως φοβάμαι θα κλαπείς ακόμα κι από 'δω
Μέχρι κι η πίστη θα 'κλεβε τέτοιο έπαθλο ακριβό.

Μέχρι λοιπόν να σ' αναστήσει η Δίκη αυτή κι εσένα,
Ζεις μέσα εδώ και κατοικείς στων εραστών το βλέμμα.

Κι αυτόν σα μιαν επιτομή η Φύση έχει φυλάξει,
Στην ψεύτρα Τέχνη, του άλλοτε το κάλλος να διδάξει.

Φυλάξου απ' τα προνόμιά σου αγάπη: αδέξιο χέρι
Κάνει να χάσει την αιχμή το πιο σκληρό μαχαίρι.

Κι εσύ το μνημείο σου θα βρεις, όταν τυράννων
Λοφία και τάφοι μπρούντζινοι τη λάμψη του θα χάνουν.