Στο παρόν βιβλίο μας απασχολεί η αργία του Σαββάτου θεολογικά, όπως τη δίδαξε και την εφάρμοσε ο Ιησούς κατά τη διάρκεια της δημόσιας δράσης του και ιδιαιτέρως στα σημεία που τελούσε την ημέρα αυτή. Βλέπουμε κατά την ερμηνεία των περικοπών που διασώζουν σαββατικά σημεία ότι ανέκυψαν κάποιες θεολογικές αλήθειες, οι οποίες εξετάζονται συστηματικότερα με προοπτική να αναδυθούν οι θεολογικές ιδέες και προϋποθέσεις του σαββατικού θεσμού σύμφωνα με τη διδασκαλία του Ιησού, σε συνάρτηση με την εν γένει διδασκαλία του και την παλαιοδιαθηκική παράδοση.
Ο Ιησούς στα θαύματα αυτά εκθέτει και συγκρίνει τις σαββατικές του αντιλήψεις με αντίστοιχες που απηχούνται σε παλαιοδιαθηκικά και συναφή ραββινικά κείμενα. Δίνει τεκμηριωμένες θεολογικές απαντήσεις στους αμφισβητίες Φαρισαίους περί της ορθής έννοιας του Σαββάτου και κατά την απολογητική του προς αυτούς αναπτύσσει επιχειρήματα που ομοφωνούν τόσο με το μωσαϊκό Νόμο και τους προφήτες της Π. Διαθήκης, όσο και με την ευρύτερη ιουδαϊκή παράδοση.
Φυσικά, το κεντρικό θέμα παραμένει η χριστολογία, διότι ο Χριστός είναι το δρων πρόσωπο στις ευαγγελικές διηγήσεις, οι οποίες δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να πιστοποιούν ότι είναι ο απεσταλμένος Μεσσίας. Με ιδιαίτερη σαφήνεια καταγγέλλεται στα ευαγγέλια ότι ο Ιησούς έχει πλήρη αυτοσυνείδηση ότι είναι ο Χριστός και γι' αυτό δρα ως Χριστός.