Ο Σ. Β. Σκοπελίτης φωτογραφίζει τη σημερινή Αθήνα όπως φωτογραφίζει το γυμνό σώμα της Fabienne, με την ίδια οικεία αντικειμενικότητα, μόνο που τον αισθησιασμό της ανάμνησης διαδέχεται μια "άμεση εθνογραφική" εντύπωση με πλήρη απουσία του "γραφικού".

Πίσω από την ακατάστατη πολεοδομία της Αθήνας, τις άχαρες πολυκατοικίες, με αετώματα τις διαφημιστικές πινακίδες, τις πλατείες με τους σκονισμένους φοίνικες, την άσφαλτο, το μάρμαρο, το τσιμέντο, εκφράζει ένα πολύπλοκο τοπίο πέρα από τη μοναξιά.

Αυτή η απουσία συναισθημάτων ή ιστορικών αναμνήσεων αποτυπωμένων στην αρχιτεκτονική φανερώνει έντονα μια πιο γενική απουσία μνήμης. Τα πιο γνωστά μας μέρη, συνοικίες, γωνίες, τοπία, μας παραδίδονται αγνώριστα από τον φακό του Σκοπελίτη.

Απογυμνωμένα από κάθε ιδιαίτερο στοιχείο τους, ουδετεροποιημένα από έναν πολιτισμό κατεδάφισης ή αφομοίωσης.

Η σκληρή εικόνα της πόλης, που το μαυρόασπρο φιλμ αποδίδει σε γκρίζους τόνους που αποφεύγουν μια δραματοποίηση των όγκων, δεν επιτρέπει καμιά ωραιοποίηση του χώρου ή αισθητική αντιμετώπισή του. Απουσιάζει εδώ η δράση και η Ιστορία.

Η τέχνη του Σκοπελίτη αυτή τη φορά, πίσω από μιαν επιφανειακή ουδετερότητα, εκφράζει με βιαιότητα το βλέμμα ενός ασυμβίβαστου θεατή της ελληνικής πραγματικότητας.

Γιάννης Κόκκος, ενδυματολόγος, σκηνογράφος, σκηνοθέτης