Ο τόμος περιέχει επτά κείμενα για τα παραμύθια. Στο πρώτο γίνεται λόγος για το δύσκολο πρόβλημα της προέλευσης των παραμυθιών όχι μόνο των ελληνικών- και θίγονται μερικά επίκαιρα προβλήματα (επιβίωση των παλαιών παραμυθιακών μορφών, δημιουργία νέων). Στο δεύτερο ο λόγος είναι ειδικά για τα ελληνικά παραμύθια. Στο τρίτο κείμενο εξετάζονται οι συνέπειες της υποχώρησης των λαϊκών παραμυθιών ως προφορικής αφήγησης και η μεταβολή τους σε φιλολογικό είδος, ενώ το τέταρτο αποτελεί δείγμα ενός από τους τρόπους με τους οποίους εξετάζεται πλέον φιλολογικά το παραμύθι. Ακολουθεί ένα κείμενο όπου εξετάζεται, αν και κατά πόσο διάφορα είδη της λαϊκής λογοτεχνίας (παραμύθι, παράδοση, τραγούδι), μολονότι προέρχονται από την ίδια πηγή, το λαό, εκφράζουν, ως διαφορετικά είδη, διαφορετικές ψυχικές στιγμές των δημιουργών τους. Στο έκτο άρθρο διερευνάται η σημασία και λειτουργία ιδιόρρυθμων τραγουδιών που παρεμβάλλονται στα (λαϊκά πάντα) παραμύθια και στο τελευταίο επισημαίνεται η πολύ ενδιαφέρουσα σχέση του λαϊκού ανθρώπου με τη μηχανή, όπως παριστάνεται και στο παραμύθι.