Άβυσος λένε είναι η ψυχή τ' ανθρώπου. Και πραγματικά, έτσι είναι. Τη μια στιγμή διακινδυνεύει τη ζωή του, ή και θυσιάζεται για έναν άλλον όμοιό του, την άλλη αδιαφορεί γι' αυτόν, τον περιφρονεί, τον μισεί. Μα τι 'ναι τέλος πάντων αυτό που τόσο έυκολα προσφέρουμε και ονομάζουμε αγάπη; Είν' ένα δυνατό συναίσθημα που ταυτόχρονα είναι και τόσο αδύναμο, τόσο ευάλωτο κι' απ' την παραμικρή ακόμη περίπτωση; Είναι μια λέξη μας ιδεατή, μα τόσο νοητή που την περνάμε στα κομπιούτερ μεσ' στη μνήμη του εγκεφάλου μας κι' οπόταν θέλουμε τη σβήνουμε; Είναι κάτι που παραμερίζει την ασχήμια μέσα μας, αλλά μια λέξη σαν "ηλίθια", ή "άρχισα να σε σιχαίνομαι" το εκτοπίζει και το σβήνει;
Ναι, αυτό είναι. Ένα λεπτό συναίσθημα απ' τα λεπτότερα και τα πιο όμορφα του εσωτερικού μας κόσμου, που σαν φορτσάρουν άλλα συναισθήματα -τους μίσους, της απογοήτευσης, της σιχασιάς- το καπακώνουν και τις πιο πολλές φορές ολοκληρωτικά το σβήνουν.