Μέσα από τις σελίδες αυτού του βιβλίου παρελαύνουν πρόσωπα και γεγονότα χαμένα στο παρελθόν. Πρόσωπα που χάθηκαν στις φυλακές και τα ξερονήσια που ακολούθησαν τον Εμφύλιο. Γεγονότα που σημάδεψαν τη μοίρα αυτού του τόπου.
Τα υγρά μάτια ενός κοριτσιού καταγράφουν τα γεγονότα και προπαντός τα πρόσωπα του Εμφύλιου. Τον πατέρα που φεύγει κυνηγημένος, τη μάνα που άρρωστη οδηγείται στα ξερονήσια, τους θείους και τις θείες, τους φίλους και τους συγγενείς που απομένουν.
Κι εκείνο που απομένει, τελικά, στην ψυχή του αναγνώστη είναι η απώλεια.
Με τι, αλήθεια, μπορεί να συγκριθεί η απώλεια του πατέρα ή της μάνας; Τι απομένει στην ψυχή ενός παιδιού, όταν οι προσωπικοί του ήρωες χάνονται και φαίνεται σαν να το εγκαταλείπουν;
Τα μάτια της συγγραφέως που τόσα χρόνια ήταν βουβά, τώρα μιλούν και κρίνουν. Κρίνουν γονείς, φίλους, εχθρούς, γεγονότα.
Τα μάτια των παιδιών είναι οι μεγάλοι κριτές μας. Κριτές δικοί μας και της Ιστορίας.
Και η απώλεια, η εγκατάλειψη δεν ξεχνιέται ποτέ. Ίσως, μόνο, αν καταφέρει κανείς να συγχωρήσει...