Στην δικτατορία της εικονικής συνθήκης, η μέγιστη επίπτωση είναι η απώλεια των κριτηρίων. Δεν θα μπορούσε να συμβεί αλλιώς, εφ' όσον ο εικονικός μηδενισμός υποκαθιστά το νόημα. Η ιδιωτεία και η περιγραφή της δίκην μονοδρόμου - αφού οι ιδεολογίες αποδείχθησαν ανεπαρκείς - μαραζώνει το τοπίο, συγχέοντας με έξαλλη συστηματικότητα την τέχνη την πραγματική με την διαφημιστική παρωδία, την μεταμοντέρνα ελευθεριότητα με την ελευθερία. Όμως το φως είναι άλλο πράγμα από την τηλεοπτική υποβολή. Η επίδειξη, δηλαδή η κεντρική πηγή της τηλεοπτικής συμπεριφοράς, φτερώνει τον ψηλωμένο νου όσων ταυτίζουν την "δημιουργική" τους "φύση" και τα παράγωγά της με την καταξίωση και την ανάγκη της ανασφάλειάς τους για κοινωνική αποδοχή. Όταν μιλούμε για τον τηλεοπτικό λυρισμό όμως, εννοούμε κάτι οπωσδήποτε πλατύτερο από την τηλεοπτική εικόνα. Εννοούμε την αντίληψη εκείνη που κινείται, αποκλειστικά, στα όρια του θορυβώδους φαίνεσθαι. Η λογοτεχνική δημιουργία ταυτίζεται με την τηλεοπτική διαχείριση αυτού που ονομάζεται λογοτεχνία και σε ένθετα εφημερίδων και περιοδικά φανερώνεται ως life-style και μανία προβολής. Για τα ελάχιστα λεπτά της φήμης, μ' άλλα λόγια της ψευδαίσθησης. Αφού το μόνο που δεν θέλουμε να σκεφτούμε είναι ότι, εξ' αρχής, αυτή η "φήμη" είναι γεννημένη στον βυθό του θανάτου.