... Λόγια που δεν ειπώθηκαν ποτέ...
Συναισθήματα που πάγωσε ο χρόνος...
Όνειρα που περιμένουν να πέσει
το σκοτάδι, για να ζωντανέψουν ξανά...

"Τ’ ανείπωτα". Μια άκρως συναισθηματική νουβέλα, η οποία έχει στριμωγμένα τόσα πολλά συναισθήματα μέσα σε μόλις 152 σελίδες. Με ανείπωτα λόγια, που πολλές φορές κρύβουν περισσότερα συναισθήματα ακόμα κι από αυτά που ειπώνονται ή έχουν ειπωθεί.

Μια ιστορία αγάπης που κατά κύριο λόγο έχει διδακτικό χαρακτήρα. Το μήνυμα που περνά είναι το πόσο εύκολα μπορείς να μαγευτείς από τις σειρήνες του έρωτα χάνοντας τον εαυτό σου και στη συνέχεια μαζεύοντας όλα τα κομμάτια σου με την βοήθεια του εαυτού σου, προσπαθείς να ξαναγεννηθείς από τις στάχτες σου. Συνεχίζοντας πάντα να αναζητάς το μονοπάτι της ευτυχίας, χωρίς να κάνεις τα ίδια λάθη αυτήν τη φορά. Το βιβλίο ξεκινά και τελειώνει με την ιδία πρόταση, αφήνοντας έτσι την εντύπωση πως όλα όσα ειπώθηκαν κι όσα συνέβησαν σε αυτό, ήταν μέσα σε ένα όνειρο.

Οι χαρακτήρες του βιβλίου είναι δυο. Ο πρωταγωνιστής ο οποίος είναι ένα αγόρι και ίσως αυτό να το κάνει πιο ιδιαίτερο, επειδή απ’ όσο γνωρίζουμε, δύσκολα οι άντρες εκφράζουν τα συναισθήματά τους, κι ο δεύτερος χαρακτήρας είναι ο Γκριζούλης, ένα καναρίνι.

Θα παρατηρήσει κάποιος διαβάζοντας τους διαλόγους, πως σε αντίθεση με τον πρωταγωνιστή, ο Γκριζούλης διακρίνεται για την ανεμελιά του, την αισιοδοξία του και την ωμή λογική των πραγμάτων. Όπως επίσης και για το ιδιαίτερο έως και σαρκαστικό του χιούμορ. Στην ουσία αντιπροσωπεύει την ξεχασμένη προσωπικότητα του ήρωα, την οποία είχε σταδιακά θάψει κι εξαφανίσει μέσα του, λόγο της σχέσης του κι ύστερα λόγο της διάλυσής της.

Στη συνέχεια ο χαρακτήρας του καναρινιού λειτουργεί θεραπευτικά. Είναι το υποσυνείδητο ή αλλιώς η εσωτερική φωνή του πρωταγωνιστή, που λόγο της ψυχολογικής φόρτισης κι απογοήτευσης του ήρωα, παίρνει μορφή η φωνή που υπήρχε μέσα του. Η φωνή που έχουμε όλοι μέσα μας αλλά συχνά δεν την ακούμε. Εννοώντας πως αυτός που πραγματικά θα μας σηκώνει και θα μας ταρακουνάει, ώστε να ξυπνήσουμε από λάθος όνειρα ή εφιάλτες, προκειμένου να συνεχίζουμε από κει που σταματήσαμε και να ξαναζούμε, θα είναι πάντα ο εαυτός μας.