"Οι φωτογραφίες αυτές μας μιλούν για εποχές που εμείς δεν υπήρχαμε. Για συγγενείς που δεν γνωρίσαμε. Για αυτούς που δεν μας περίμεναν και έφυγαν. Θαρρείς πως όσα ζούμε εμείς είναι αλήθεια κι όλα όσα ζήσαν εκείνοι παραμύθια. Ο τρόπος που στέκονται, που ποζάρουν μπροστά στο φακό, το βλέμμα, το χαμόγελο, το ντύσιμο, τα χρυσαφικά και τα ρούχα τους ασκούν μια ιδιαίτερη μαγεία πάνω μας. Κάποιες λεπτομέρειες από τους τόπους όπου τραβήχτηκαν οι φωτογραφίες αυτές μας ανοίγουν τις πύλες ενός άγνωστου σε μας παρελθόντος, ενώ φαντάζουν σαν ιδιαίτερα σημάδια που μας καθοδηγούν προς το μυστήριο του θανάτου. Οι φωτογραφίες αποτελούν τεκμήρια χαμένων στιγμών. Και οι χαμένες στιγμές είναι ο συντομότερος δρόμος ανάμεσα στο χρόνο και το θάνατο. Δεν μπορούμε βέβαια στην ηλικία εκείνη να τον κατονομάσουμε, τον ζούμε όμως βαθιά σαν συναίσθημα, σαν διαίσθηση."