Ο γιος του Ανδρέα Μιαούλη βιογραφεί δύο παλαίμαχους ναυάρχους του 1821, αντάξιους του Τομπάζη, του Κανάρη, του Σαχτούρη και του Τσαμαδού. Ο Λάζαρος Παναγιώτας γεννήθηκε στην Ύδρα το 1760 και ακολούθησε από μικρή ηλικία το ναυτικό επάγγελμα. Μετά το ξέσπασμα της Επανάστασης συμμετέσχε σε όλες τις ναυμαχίες ως πλοίαρχος του πλοίου του συμπατριώτη του Δημητρίου Τσαμαδού. Στις 3 Ιουλίου 1824 πολέμησε πεζός στα Ψαρά εκδικούμενος την καταστροφή τους, όπου τραυματίστηκε βαριά. Μετά το τέλος του Αγώνα τα κατορθώματά του λησμονήθηκαν και ο ίδιος πέθανε πάμπτωχος στο νοσοκομείο της Σύρου το 1831. Ο Γεώργιος Σαχίνης γεννήθηκε στην Ύδρα το 1789 από ευκατάστατη οικογένεια και σπούδασε στο σχολείο των Κυδωνιών, που είχε ιδρύσει ο Βενιαμίν ο Λέσβιος. Το 1821 εξόπλισε δικό του πλοίο και τέθηκε υπό τις διαταγές του Ιάκωβου Τομπάζη και εν συνεχεία του ναυάρχου Ανδρέα Μιαούλη. Συμμετείχε σε όλα τα ανδραγαθήματα του υδραϊκού στόλου, όπως στη ναυμαχία του Γέροντα (1824). Το 1829 διορίστηκε κυβερνήτης της κορβέτας "Ύδρα" και το 1832 ο Όθωνας τον όρισε αντιναύαρχο και το 1838 υπασπιστή του. Παρά τις συκοφαντίες των αυλοκολάκων, που είχαν ως συνέπεια την προσωρινή απομάκρυνσή του στον ναύσταθμο του Πόρου, ο Σαχίνης συνέχισε να υπηρετεί πιστά τον Όθωνα μέχρι την εκθρόνισή του τον Οκτώβριο του 1862. Λόγω της υπηρεσίας του προς τον έκπτωτο μονάρχη δέχθηκε ύβρεις και προπηλακισμούς έως τον θάνατό του το 1864. Ο Αντώνιος Μιαούλης δίδει δύο έξοχα παραδείγματα της αγνωμοσύνης των Ελλήνων προς τα ένδοξα τέκνα της πατρίδας τους.