Δεν είναι λίγες οι φορές που θυμάμαι, και πάντα με χαρά, κάποιες μέρες, όταν ήμουν μικρή που περάσαμε τα Χριστούγεννα στη Ρούμελη. Μαζευτήκαμε όλοι στο σπίτι του θείου Λευτέρη. Η ξαδέλφη μου η Λίλη είναι μεγαλύτερη μου, οκτώ χρόνια, και με γνώρισε σε πολλές της φίλες. Όλες με ρωτούσαν για την Αθήνα και πως περνάμε τα Χριστούγεννα, αλλά και όλο το χρόνο. Χαιρόμουν να μιλώ για το σπίτι μου, την οικογένεια μου, και κάθε τι που είχε σχέση με μένα και τις ομορφιές της ζωής μου.
Το σπίτι μου βρίσκεται, ή μάλλον βρισκόταν στο κέντρο της Αθήνας, σ’ έναν πολυσύχναστο δρόμο, γεμάτο μαγαζιά και αυτοκίνητα. Με κοίταζαν μες στα μάτια σα να περίμεναν να αρπάξουν κάθε τι, που θα άκουγαν και να το κάνουν δικό τους. Τους μίλησα λοιπόν για την πόσο μεγάλη σημασία είχαν για όλους μας όλες οι γιορτές και της Χριστιανοσύνης και οι Εθνικές.
Τους είπα πως κάθε 25η Μαρτίου το σπίτι το στολίζουμε με εικόνες ηρώων του 1821, ενώ στο παράθυρό μας κυματίζει η σημαία μας. Την δε 28η Οκτωβρίου στους τοίχους κολλάμε ταινίες με ζωγραφισμένο το ΟΧΙ και φυσικά πάλι στο παράθυρό μας υπάρχει η σημαία. Στην Ανάσταση μένουμε όλη την νύχτα και ύστερα που επιστρέφουμε στα σπίτια μας ανάβουμε την καντήλα με το Άγιο Φως. Την ημέρα της γέννησης του Χριστού τοποθετούμε το θείο βρέφος στη φάτνη και την Πρωτοχρονιά όλη η οικογένεια μαζεύεται στο σπίτι μας. Ο πατέρας ντύνεται Άγιος Βασίλης και μοιράζει δώρα σε όλους.