Είναι πολλά αυτά που δεν γνωρίζουμε για τον πολιτισμό των Κούρδων. Κυριαρχεί η αντίληψη ότι αυτός ο λαός μόνο πολεμά και αντιστέκεται, πως διεκδικεί από τους κατακτητές την πατρίδα του και ζητά την αυτοδιάθεσή του. Έτσι είναι, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Οι Κούρδοι έχουν πλούσια παράδοση και ακόμη πιο πλούσια γλώσσα, γι' αυτό και από νωρίς ανέπτυξαν την τέχνη του λόγου. Ήδη από τον 11ο αιώνα σπουδαίοι Κούρδοι ποιητές-ραψωδοί με απαράμιλλο λυρισμό αφηγήθηκαν την ιστορία του σκληροτράχηλου και περήφανου αυτού λαού, ύμνησαν τον έρωτα και τη φύση, την ανδρεία και το θάρρος και με ανυπέρβλητο ελεγειακό τρόπο τη λύπη και το πένθος του. Παρά τις διώξεις και τις απαγορεύσεις που έχουν επιβληθεί στην κουρδική γλώσσα, παρά τις λυσσαλέες προσπάθειες αφανισμού του κουρδικού στοιχείου, οι Κούρδοι ανασαίνουν και γράφουν ποίηση, δικαιώνοντας τον πιο ωραίο ορισμό που έχει δοθεί γι' αυτή από τον Σεφέρη: "Η ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα". Οι σύγχρονοι Κούρδοι ποιητές αυτής της μικρής ανθολογίας, άλλοι πεσμεργκά και άλλοι αυτοεξόριστοι, την παράδοση τους ακολουθούν που γίνεται τραγούδι, καθώς σμίγει με το όραμα, τον λυγμό, την ανάμνηση, την αγάπη, τη ζωή. "Σκέψεις που αναπνέουν και λέξεις που καίνε", καθώς έλεγε ο Πόε.


Ανθολογούνται οι:
Τζιγερχούν (Cigerxwin) (1903-1984)
Σέρκο Μπέκες (Serko Bekes) (1940-2013)
Αχμέντ Αρίφ (Ahmed Arif) (1927-1991)
Κεμάλ Μπουρκάι (Kemal Burkay) (1937-)
Ραμπούν Μπελενγκάζ (Rabun Belengaz) (1969-)
Μαρούφ Ομάρ Γκιουλ (Maruf Omar Gul) (1956-)
Λετίφ Χελμέτ (Letif Helmet) (1947-)
Αντάρ Ζιγιάν (Adar Jiyan) (1957-)
Αζάντ Ντιλζάρ (Azad Dilzar) (1947-)
Ρεφίκ Σαμπίρ (Refiq Sabir) (1950-)
Αμπντουλά Πασέβ (Abdulla Pashew) (1946-)
Μοχάμεντ Χακί (Muhamed Haki) (1953-)
Καμάλ Μιραβντελί (Kamal Mirawdeli) (1951-)
Φερχάντ Σακελί (Ferhad Shakely) (1951-)
Σαχίν Μπεκίρ Σορεκλί (Sahine Bekire Sorekli) (1946-)
Χεζάρ (Hejar [ή Hajar] Mukriyani) (1920-1991)
Χουσεΐν Ερντέμ (Huseyin Erdem) (1949-)
Κασίμ Σερβανί (Qasim Sherwani) (1956-)