Στο παρελθόν, οι πρέσβεις συχνά διαγκωνίζονταν για μια θέση προτεραιότητας σε μια τελετή ή σε επίσημο γεύμα ή στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται συνεχείς "τριβές" ανάμεσα στις διάφορες ευρωπαϊκές αυλές. Την εποχή της απολυταρχίας, τα εθνικά κράτη δεν είχαν ακόμη ρυθμίσει τις σχέσεις τους με τρόπο που να εξασφάλιζε την ομαλή επικοινωνία τους και η αναγνώριση του μεταξύ τους προβαδίσματος αποτελούσε στην ουσία επιβεβαίωση της κυριαρχίας τους στην ευρωπαϊκή σκηνή.
Από τον 16ο αιώνα τέθηκαν ορισμένοι κανόνες σχετικά με το λεγόμενο "προβάδισμα μεταξύ των κρατών". Αρχικά, επικράτησε το κριτήριο της αρχαιότητας μεταξύ των ηγεμόνων της Ευρώπης (σύμφωνα και με την εγκύκλιο του πάπα Ιουλίου Β' το 1504). Αργότερα, με το Συνέδριο της Βιέννης (1815), το προβάδισμα αυτό ορίστηκε με πιο αντικειμενικά κριτήρια, αλλά πάντοτε με γνώμονα την ισχύ των Μεγάλων Δυνάμεων. Στη σύγχρονη εποχή, τα Ηνωμένα Έθνη κατήργησαν κάθε διάκριση μεταξύ των κρατών και καθιέρωσαν τη νομική και κυρίαρχη ισότητα μεταξύ όλων των μελών του οργανισμού.
Σημαντική στο θέμα αυτό είναι η συμβολή των δύο μεγάλων συμβάσεων της Βιέννης για τις διπλωματικές σχέσεις (1961) και για τις προξενικές σχέσεις (1963), οι οποίες κωδικοποιούν τα προνόμια και τις ασυλίες των διπλωματικών και προξενικών αντιπροσώπων και εγγυώνται το μεταξύ τους προβάδισμα και κατ' επέκταση εκείνο μεταξύ των πολιτειακών οργάνων που εκπροσωπούν. [...]