Οι χώροι δημόσιας χρήσης αποτελούν πάντοτε μια απο τις πιο δυσεπίλυτες αλλά και ενδιαφέρουσες συνθετικές προκλήσεις για τον αρχιτεκτονα. Κτίρια και αστικοί χώροι πρέπει να υποδέχονατι τη συλλογική ζωή, να εκφράζουν τις πολιτισμικές συνιστώσεις της εποχής, αλλά και να εξωτερικεύουν συμβολικά το κύρος του εργοδότη. Ο πλουραρισμός που εκφράζεται στα έργα τα οποία παρουσιάζονται στον παρόντα τόμο, εκφράζει το δυναμισμό, αλλά και τις αντιφάσεις μιας κοινωνίας σε γρήγορο και διαρκή μετασχηματισμό όπως είναι η Ελλάδα της ευρήτερης περιόδου μετά τη μεταπολίτευση.