Το πρόβλημα της εποχής μας δεν είναι τόσο η ψηλάφηση της ουσίας του Θεού όσο η παρουσία Του στην ανθρώπινη ύπαρξη, αντίλογος στις λανθάνουσες μεταφυσικές διαδρομές της. Η βιογραφία του θεοφιλέστατου Χριστουπόλεως κ. Πέτρου φανερώνει ότι και σήμερα παρά την εκκοσμίκευση της Εκκλησίας υπάρχουν επίσκοποι που συνειδητοποιούν τη χάρη του μυστηρίου της αρχιεροσύνης και την αποστολή τους. Είναι δύναμη και παρηγοριά στους πιστούς η χαρισματική προσωπικότητα του, ο φιλόθεος και ασκητικός του βίος, η αφανής φιλανθρωπία και η χριστομίμητη απλότητά του.

Η χριστοήθειά του κόσμησε όλες τις διακονίες, πνευματικές και διοικητικές που του ανέθεσε η Εκκλησία. Αγόγγυστα υπέμεινε αδικίες και πίκρες αλλά με την προσευχή και τον ευχαριστιακό Δείπνο γινόταν ομότροπος του εκούσιου πάθους του Αρχιποιμένα Χριστού. Ως ευώδεις αγιοπνευματικούς καρπούς της σύναψης θεωρητικού και πρακτικού βίου δρέπει την αμνησικακία και την ευαγγελική αγάπη που είναι ατέλεστος και απαθής. Έχει αμετάθετη πίστη στη λειτουργία της θείας πρόνοιας σε κάθε στιγμή της ζωής του. Διαδέχεται επάξια τη μαρτυρία των αποστόλων και των αγίων της πίστεως που φωτίζουν τον κόσμο. Είναι αμετακίνητος ο σκοπός της ζωής του που συχνά και με πόθο διακηρύττει: «η Βασιλεία του Θεού». Η προετοιμασία του τάφου του στο κοιμητήριο της Ραφήνας φανερώνει την ένωση στην ψυχή του, του χειροποίητου, με τον αχειροποίητο Ναό του ουράνιου θυσιαστηρίου όπου η ακατάπαυστη δοξολογία στη θέα του άρρητου κάλλους και ο ήχος των εορτοζόντων: «Σύ ει Αρχιερεύς μου εις τον αιώνα».