"Η αυγή του νέου αιώνα έφερε μαζί της μια νέα έκρηξη αστικής εικονογραφίας. Μπορεί το εμπόριο να εφευρίσκει διαρκώς τρόπους για να επεκτείνει την ηγεμονία του, αλλά κάποιοι, ελάχιστοι είναι αλήθεια, πολίτες, δεν κάθονται με σταυρωμένα χέρια. Δημιουργούν τις δικές τους εικόνες, μεταδίδουν τα δικά τους μηνύματα, αρθρώνουν τις δικές τους προτάσεις. Στο παιχνίδι της οικειοποίησης του δημόσιου χώρου εισέρχονται τώρα νέες γενιές, περισσότερο αποενοχοποιημένες, και λιγότερο διστακτικές. Τα λάθη και τα ατοπήματα είναι πολλά, ωστόσο η γενικότερη διάθεση παραμένει αισιόδοξη. Οι κάτοικοι των μεταβιομηχανικών πόλεων με τα τεράστια προβλήματα στέγασης κι ακρίβειας, παίρνουν κατά κάποιο τρόπο την τύχη του δημόσιου χώρου στα χέρια τους και δίνουν νέα πνοή σ' ένα περιβάλλον που χαρακτηρίζεται αυξανόμενα ως μονότονο, γκρίζο, μουντό".
"Τα έργα του μεγάλου και του μικρού κεφαλαίου, οι ουρανοξύστες που στεγάζουν τα κεντρικά των πολυεθνικών, τα δημόσια φρουρούμενα κτίρια, οι εκτρωματικές πλατείες με τις κάμερες και τη συνεχή αστυνόμευση, όλα αυτά είναι ιδανικές στιγμές του δημόσιου χώρου, ενώ τα ταπεινά σχέδια ενός νεαρού είναι εγκληματικά, και στερούν την ελευθερία των κατοίκων. Το ότι υπάρχουν περιοχές ολόκληρες απρόσιτες στους πολίτες, το ότι παρακολουθούνται οι κινήσεις όλων μας, δεν είναι καταπιεστικό. Καταπιεστικός είναι ο νεαρός με το σπρέι ή τον μαρκαδόρο στο χέρι".
Τα "Σχέδια πόλης" αφορούν μια απόπειρα νοηματοδότησης του δημόσιου χώρου. Σε μια εποχή όπου η διαφήμιση τείνει να εκτοπίσει κάθε άλλη δημόσια έκφραση, οι αστικές τοιχογραφίες αναδεικνύονται σε ζωτικές αφορμές για σκέψη.
Σε ποιόν ανήκει ο δημόσιος χώρος; Γιατί είναι βάνδαλος ο νεαρός που πετάει λίγη μπογιά στους τοίχους κι όχι η πολυεθνική εταιρεία με τις διαφημίσεις της; Τι είναι τέχνη του δρόμου; Είναι νόμιμη η εικαστική διαμαρτυρία; Πρέπει κανείς να αρκείται στο ρόλο του χρήστη ή να διεκδικεί πιο θεμελιώδη δικαιώματα;