Στο βιβλίο αυτό συγκεντρώνονται 160 από τα 450 έργα του ζωγράφου, στα οποία απεικονίζεται ένα μεγάλο τμήμα της Θεσσαλονίκης, αλλά μ' έναν αυστηρά επιλεκτικό τρόπο. Η καταγραφή επικεντρώνεται στην Άνω Πόλη, σε λαϊκές περιοχές, στις αγορές του κέντρου, σε ιστορικά μνημεία, σε κτήρια νεοκλασικά ή Αρτ Νουβώ, που χαθήκαν ή συνεχίζουν να υπάρχουν, στα κάστρα, σε προσφυγικά σπίτια κυρίως της Άνω Πόλης. Χρονικά σταματά σε κτίσματα που έγιναν περίπου ως τις αρχές της δεκαετίας του '30.

Με τα λόγια του Βασίλη Ιωαννίδη: «Ο Παπαράλλης μεταφέρει αυτούσια την εικόνα για να μιλήσει από μόνη της, να δώσει το δικό της στίγμα και να κριθεί. Μεταφέροντας εικαστικά την εικόνα παγιδεύει τον χρόνο, τον ακινητοποιεί· διασώζει την ομορφιά από τη φθορά. Στο εικονικό μέρος δεν παρεμβαίνει καθόλου. Επιδιώκει τη ρεαλιστική πιστότητα, την απόλυτη εικαστική ομοιότητα με το αντικείμενο, για να μην μεταβάλει την ταυτότητά του.»