Ζωγράφος και διανοούμενος, άνθρωπος της πράξης και της σκέψης, ο Σωτήρης Σόρογκας διανύει με συνέπεια ηθικής τάξεως την πορεία του. Η αίσθηση της φθοράς και της σήψης αναγνωρίζεται σε όλη την καλλιτεχνική δημιουργία του, η οποία μοιάζει να είναι ένα είδος μελέτης θανάτου. Εμμονές στα θέματα των έργων του -πέτρες, πηγάδια, πρόσωπα, ξύλα, σκουριές-, που, σε άλλες περιπτώσεις, θα συνιστούσαν απλές επαναλήψεις, συνδυάζονται με μια νέα, κάθε φορά, ποιητική αίσθηση του κόσμου. Στις συνθέσεις του η λιτότητα των σχημάτων, η συνεχής έρευνα των εκφραστικών δυνατοτήτων, η οικονομία των χρωμάτων και ο περιορισμός στο καίριο αναδεικνύουν το δικό του φως, "αγγελικό και μαύρο". Η μνήμη γίνεται βασανιστική, λειτουργώντας ως μέσον για την κάθαρση και τον εξαγνισμό των αισθήσεων. Ο ίδιος ο Σόρογκας πιστεύει ότι "το έργο, σαν δρων στοιχείο, συντελεί σε μια μέθεξη, της οποίας βασική προϋπόθεση είναι η διαθεσιμότητα στην έκπληξη, πράγμα που σημαίνει ότι η βιωματική αυτή εμπειρία είναι αισθητικής κατηγορίας και όχι εννοιολογικής".