Το θεατρικό κείμενο, αναφορά στο έργο Endgame του Σ. Μπέκετ, γράφτηκε γιατί ήθελα να μιλήσω για τα όρια της ελευθερίας, όπως ο ίδιος τα βιώνω. Τα όρια της καθαυτό ζωής. Βιολογικά, πνευματικά, κοινωνικά και οντολογικά. Μεγάλο θα μου πείτε εγχείρημα και υπέρτατη φιλοδοξία, αφού επιχειρώ να καταπιαστώ με τα μείζονα θέματα της ίδιας της ύπαρξης, χωρίς να διαθέτω και την φιλοσοφική σκευή. Μάλιστα μπορεί και να αγγίζω τα όρια της ύβρεως, αφού "μεταχειρίζομαι" τον Μπέκετ. Δικαίως θα ρωτούσατε, τι θα μπορούσα να προσθέσω εγώ σε ό,τι, επί του προκειμένου,έχει πει αυτός ο μεγάλος δημιουργός. Τίποτα ίσως. Και αυτό το τίποτα είναι που έχει αξία για μένα. Ήθελα να δω πόσο μεγάλο είναι. Παίζω τώρα ίσως με τις έννοιες.

Λοιπόν έγραψα για να παρηγορηθώ που δεν είμαι Μπέκετ και τόσα άλλα πράγματα, που δεν είμαι αυτό που θέλω, που δεν ξέρω πραγματικά τι θα ήθελα να θέλω. Και περνάει η ζωή και τα ίχνη σβήνουν. Σαν να μην περνάει. Κι εδώ είναι το παρήγορο. Και το οδυνηρό. Επιχειρώ λοιπόν στο έργο να μιλήσω για την αναμέτρηση ή την συμφιλίωση με το παρελθόν, την αποδοχή ή την αποκήρυξη του παρόντος και τη σύμπραξη ή την ονειρομαχία με το μέλλον. Και γι αυτό που τα συνέχει όλα αυτά. Τη μνήμη. Που άλλοτε φυλακίζει σαν μνήμα και άλλοτε ελευθερώνει σαν βατήρας. Να μιλήσω αφήνοντας ανοιχτό το εισιτήριο των λέξεων. Για το ταξίδι της ζωής. Που κυλάει ή μένει στάσιμη, όπως το νερό. Που ξεδιψάει ή πνίγει, όπως το νερό. Να μιλήσω για εκείνη τη δύναμη που μας κρατάει ζωντανούς, που μας βαραίνει, μας εκπλήσσει, μας συντρίβει, μας γοητεύει. Τη δύναμη που χωρίς την παρουσία του άλλου, χωρίς τη δυναμική της σχέσης, χωρίς τη χαρά αλλά και τον πόνο της συνύπαρξης, ατροφεί και μαραίνεται. Το θέλημά μου ήταν λοιπόν, με αφορμή την ερημιά και τη μοναξιά του ήρωα στο έργο, να μιλήσω για τον άνθρωπο Ναγκ, που όλοι κουβαλάμε μέσα μας. Στον κάδο του ο καθένας. Τον Ναγκ που μένει ουσιαστικά ασυμφιλίωτος με τα πεπραγμένα του. Και που γι αυτά φταίει κάποιος άλλος. Τον Ναγκ που ειρωνεύεται και σπαράζει. Που υποκρίνεται και αληθεύει. Που ξιπάζεται και ταπεινώνεται. Που δε βολεύεται σε απαντήσεις, αλλά και δεν αντέχει τα ερωτήματα. Που ενώ μονολογεί, νομίζει πως συνομιλεί. Που ακούει ό,τι τον συμφέρει ή ό,τι αντέχει. Που ψάχνει τους άλλους όχι για να σχετιστεί, αλλά για να διώξει την πλήξη του ή να τους φορτώσει τον φόβο του. Τον Ναγκ λοιπόν που μέσα στο παράλογο και το προδιαγεγραμμένο της θνητής μας ύπαρξης, έστω την ύστατη ώρα, κάτι ξυπνά μέσα του, γεύεται το δώρημά του και βιώνει αυτό που προσπερνούσε ως αντικείμενο, δεδομένο και αυτονόητο: Το άγγιγμα της ΖΩΗΣ.