Ο Ντανίλο σηκώθηκε ξαφνικά αφήνοντας μας, τον Γουώλφ και μένα, καθισμένους στο τραπέζι. Θα πρέπει να του είχαν δώσει κάποιο σύνθημα απ' έξω, που εμείς δεν το αντιληφθήκαμε. Ξαναγύρισε σε πέντε λεπτά κρατώντας ένα πακετάκι τσαλακωμένο χαρτί, που το πέταξε πλάι στο φλυτζάνι του καφέ του. Ο Γουώλφ τον ρώτησε ευγενικά κάτι. Ο Ντανίλο πήρε το χαρτί, το ξετύλιξε και μας έδειξε το περιεχόμενό του: ήταν ένα ανθρώπινο δάκτυλο.