Στη "Στέψη" ο Χοσέ Δονόσο παραλληλίζει δυο εκ διαμέτρου αντίθετους κόσμους. Τόσο ο άβουλος μεγαλοαστός μεσήλικας, όσο και ο φουκαράς λωποδύτης αποτυγχάνουν να ξεφύγουν από την άθλια, για διαφορετικούς για τον καθένα λόγους, ύπαρξή τους.

Η παρακμή της αστικής τάξης της Χιλής συμβολίζεται σε όλο της το μεγαλείο στο πρόσωπο της τρελής ενενηντάχρονης γιαγιάς του κεντρικού ήρωα, που ζει στο τεράστιο σπίτι της με τις δυο υπηρέτριές της και τις φαντασιώσεις της. Ο εγγονός της, ο Αντρές Άβαλος, που ζει βυθισμένος σε μιαν ατέλειωτη ανία, χωρίς κανένα κίνητρο για τη ζωή, χωρίς κανένα ουσιαστικό ενδιαφέρον –ούτε καν ένα πάθος–, δίχως να έχει ποτέ του διακινδυνέψει να ανατρέψει, έστω και στο παραμικρό, τη βολεμένη του ζωή, διαπιστώνει με φρίκη κάποια μέρα το αδιέξοδο στο οποίο είναι εγκλωβισμένος, καθώς συνειδητοποιεί ότι η ζωή του πήγε χαμένη. Η υπαρξιακή αγωνία του Αντρές επιτείνεται με την άφιξη μιας όμορφης νεαρής χωριατοπούλας, που αναλαμβάνει να προσέχει τη γιαγιά του.