Ήταν ένα άπιαστο αστέρι. Ήταν το σήμερα· ήταν το αύριο. Ήταν η απαλή αύρα από τα λουλούδια της ερήμου, ήταν η παιχνιδιάρικη σκιά ενός αληθινού ξωτικού. Ήταν διαφορετική. Η Στέλλα ήταν ακόμη εκεί έξω στη βροχή· χόρευε. Προσπαθούσαμε να την πιάσουμε σαν να ήταν μια σπάνια πεταλούδα, αλλά εκείνη πάντα προλάβαινε να πετάξει μακριά. Μικρές χειρονομίες, λέξεις, συναισθήματα, που νομίζαμε πως είχαν εκλείψει, ήρθαν ξανά στην επιφάνεια. Ανακαλύψαμε τι χρώμα είχαν τα μάτια των άλλων. Μαζί με τη Στέλλα γινόμασταν κι εμείς ξεχωριστοί. Τα λόγια μας απόκτησαν εικόνες. Η Στέλλα μάς έμαθε ότι τα αστέρια μιλούν...