Αφγανιστάν. Πόλεμος. Όπως πάντα. Μια γέφυρα, ένα ποτάμι με κοίτη κατάξερη μέσα στην ερημιά, ένας δρόμος που χάνεται στο βάθος του ορίζοντα.
Ένας γέρος κι ένα παιδί. Ταξιδεύουν. Πρέπει να συναντήσουν τον πατέρα του μικρού, που δουλεύει σε ορυχείο. Πρέπει να του πούνε τα νέα. Τα νέα από το χωριό τους. Που δεν υπάρχει πια. Ούτε τα σπίτια. Ούτε οι άνθρωποι. Μόνο τα ερείπια που άφησαν οι βόμβες.
Ένα βιβλίο επίκαιρο αλλά και παλιό όσο ο πόλεμος, σύγχρονο αλλά και γνώριμο όσο η τύψη. Ένα θέμα παγκόσμιο όσο και η πίκρα που σου μένει μόλις γυρίσεις την τελευταία του σελίδα. Ένα μικρό διαμαντάκι!