Με επίπονη έρευνα, με διάθεση χρόνου, προ πάντων όμως με κατάθεση ψυχής, έρχεται ο συγγραφέας να αποδείξει -χωρίς αυτό να είναι στόχος του- ότι όσο μακρύτερα είμαστε από την Πατρίδα, τόσο περισσότερο την αγαπούμε και τη σκεπτόμαστε. Κατάφερε, στο μέτρο του δυνατού, να συνδέσει το Σταυροδρόμι σε όλη την Ελλάδα από τη Δράμα ως την Κρήτη και από τα Νησιά του Ανατολικού Αιγαίου ως εκείνα του Ιονίου· κι ακόμη περισσότερο: να φέρει πλησιέστερα -μέσα από μια έρευνα, διαδρομής τριών αιώνων- ανθρώπους των πέντε Ηπείρων, που ενώ είναι τόσο κοντά μεταξύ τους εξ αίματος, οι σημερινές απαιτητικές συνθήκες ζωής, επέτρεψαν να μην το γνωρίζουν.

Η Ελλάδα επιζεί μέσα από τη διαδοχή των γενεών, χιλιετίες τώρα. Αν οι ρίζες καταστραφούν μέσα στη λησμονιά, το δέντρο ξεραίνεται. Το πόνημα τούτο σκοπεύει στην άρδευση αυτών των ριζών, ενώ παράλληλα μπορεί να φανεί χρήσιμο και στους ερευνητές των επιστημών της λαογραφίας, της ιστορίας, της εθνογραφίας, της κοινωνιολογίας κ.λπ.